ما هم دلAV پسیم

پوشه ی آهنگهایمان را مرتب می کردیم این آهنگ را یافتیم که با حال و هوای این روزگارمان عجیب سازگاربود، وطنی ِ وطنی. بعد پشت بندش، یادِ یک خاطره افتادیم که لامصب آن هم خیلی هوایی مان کرد...

چند سال پیش رفته بودیم کیاشهر برای دیدن تالاب لاگون. یکی از فعالان محیط زیست خبر داده بود که این تالاب را خشک و پوشیده از زباله کرده اند و دارند برای فرهن.گیان مسکن می سازند. ما ماندیم انگشت به دهان که چی جلافتا، مگر می شود؟ بعد به خودمان آمدیم دیدم که ای بابا کجای کاریم اصلن با عزم ملی همه کار می توان نمود. هِلِک هِلِک سوار مینی بوس شدیم و عزممان را جزم کردیم و شتابان به طرف کیاشهر تاختیم. وقتی رسیدیم دوستان هی فِرت و فِرت با دوربین و موبایل عکس پشت عکس می گرفتند. یکی می گفت برای خبرنامه مناسب است، آن یکی می گفت برای کار پژوهشی مان عالی است، یکی دیگر می گفت: یا خدا چه تعرضی آخ آخ آخ ...

مشغول صحبت و هم اندیشی با آن فعال محیط زیست کیاشهر بودیم که یکهو سرو کله ی ش.هردار آس.تانه با یک ماشین پلیس پیدا شد و خرامان به سوی ما تازید. فعال محیط زیستی توسط ماموران محترم و زحمتکش نیروی انتظامی، حب.س مینی بوسی شد و دستِ عکاس محترم توسط شهردار آستانه به گرو.گان گرفته شد. هر کس چیزی می گفت و اعتراضی می کرد و این عمل شهردار را زشت می دانست. آن فعال محیط زیست هم از داخل مینی بوس داد می زد: کارتان غیر قانونی ست، شما مدرک و سندی برای خشکاندن تالابی که در کنوانسیون رامسر به ثبت رسیده، ندارید. شهردار که همچنان دست عکاس بی نوای 180 سانتی متری را در دست فشار می داد، فریاد می زد: اول اینکه اینجا در انحصار شهرداری ست، دوم اینکه اینجا اصلن تالاب نیست دریاچه است سوم اینکه از تو شکایت می کنم به دلیل نشر اکاذیب و بعد هی تهدید می کرد که عکاس باید امشب در بازداشت باشد. سرتان را درد نیاورم که چقدر حرف زدند بزرگتر ها، ریش گرو گذاشتند و دوستانِ عزیزِ دلِ نیروی انتظامی، ما را به صورت نمایشی ترساندند از بازداشت و شکایت و این حرفها و بعد افاضات فرمودند تمام عکسهایی که توسط موبایل و دوربین گرفته شده، باید پاک و توسط شخص شخیص ش.هردار بازبینی شود. ما هم تسلیم شده و آن فعال محیط زیست از حب.س ساعتی مینی بوسی رها گشت و ما بعد از گذر از پل چوبی کیاشهر، درب و داغان سوار ماشین و به طرف رشت روانه شدیم.

ما آن روز خیلی آرام و بی سر و صدا و با متانت و بدون اسپره های رنگی و پلاکارد دست نویس رفتیم تا خرابی محیط زیستمان را شاهد باشیم. ما هم آن رو دلواپس بودیم از اینهمه تخریب و نادانی اما با توهین به منزل برگشتیم. ما چند سال است که دلواپسیم اما کسی دلواپسی ما را نمی بیند حتا اگر کسی ببیند، له می شود؛ توهین می شنود؛ م.عاند لقب می گیرد. راست می گویند مرغ همسایه غاز است. بخدا غاز است. ما دلواپس رفتیم، لِه برگشتیم اما همسایه رفت کلی هم جهانی شد و برگشت ...

* درود بر آرش نورآقایی و تیمش/ اینجا