به چه قیمت؟

آدمیزاد که با خودش تعارف ندارد. حالا با هرکس بنا به تیپ و کلاس و ثروت و ادای روشنفکری و همه چیز دانی نقش بازی کند و خودش را موجه نشان دهد، خودش که می داند چه موجودی ست و چقدر کاربلد ست و چقدر اخلاقیت دارد.

دردناک ترین قسمت ماجرا جایی است که آدمی برای فریب دیگران حتا برای خودش هم نقش بازی کند ...

موردِ عجیب دو برادر

دو تا برادر بودند به اسم فوتبال و والیبال. فوتبال از وقتی چشم باز کرد همیشه مورد توجه و حمایت خانواده ش بود و خیلی ها دوستش داشتند حتا برای بودن باهاش حاضر بودن دست و پا بشکنند. فوتبال چند سالی از والیبال بزرگتر بود و با اینکه افتان و خیزان راهش رو ادامه می داد ولی محبوبیت زیادی داشت اما والیبال مثل یک بوته ی کوچک که نیاز به مراقبت بیشتر داشت و رسیدگی مستمر می طلبید تا به یک درخت تنومند تبدیل بشه از حمایت اطرافیان و بزرگتر های خودش محروم بود.
سالها گذشت و هر کدام از اونها مسیر جداگانه ای رو انتخاب کردند برای رشد و بالندگی. فوتبال بیشتر اوقات حاشیه درست می کرد و اسمش بر سر زبانها بود با اینکه از حمایتهای مالی بزرگتر های خودش برخوردار بود اما والیبال سر به زیر و محجوب و بدون حاشیه برای اینکه بتونه سری تو سر ها در بیاره شبانه روز تلاش میکرد تا به نتیجه ی دلخواهش برسه و درین مدت حتا کسی سراغی ازش نگرفت.
سالها گذشت تا اینکه قرار شد هر کدوم به طور جداگانه در یک زور آزمایی شرکت و نتیجه رو به خانواده اعلام کنند. هر روز خبر هایی می رسید از هر دو برادر که چطور تونستن حریفان رو از میان بردارند و باعث سربلندی خانواده شون باشن و نتیجه ی زحمتشون رو بگیرند اما این میان والیبال با انسجامی که در حرکاتش داشت و هوش و توان بالا، رقبا رو یکی یکی از میان بر می داشت با اینکه فقط عده ی کمی حمایتش می کردند بر خلاف فوتبال. با اینکه خیلیها می دونستند خیلی جاها حتا از اخلاق بازی چیزی نمی دونه، بزرگش می کردند و همه رقمه حامی ش بودند. در روزی که والیبال بیش از هر روزی نیاز به حمایت داشت، اطرافیانشون زوم کرده بودند رو شکستی که غرور باعث فوتبال شده اما نه تنها ازش درس نگرفته بود بلکه تقصیر رو گردن یکی دیگه انداخت و با احساسی کردن این قضیه بیشتر بهش دامن می زد.
اما والیبال روز های روشنی داره با اینکه می دونه با هر بُرد و یا حتا باخت خونه و ماشین و دلار در انتظارش نیست. بخاطر تکنیک و تاکتیک و هوشمندیش تو صفحه ی اول یاهو قرار می گیره و نه پیرایشش، می دونه کسی نیست برای باخت و تساوی و حتا بردش توی خیابون و شب هنگام هورا بکشه و ایران ایران بگه...
همه ی اینها رو نوشتم که بگم فوتبال و والیبال هر دو دارن روز های مشابه ای رو توی جهان سپری می کنند اما بی لطفی هایی که والیبال از مردم و رسانه می بینه به مراتب بیشتر از فوتباله. یاد بگیریم اخلاق رو رعایت کنیم و شکست رو به گردن کسی نندازیم چون در صحنه ی رقابت احساس جایی نداره این هوش و ذکاوته که به کمک آدمها میاد کاری که این روز ها والیبال ایران دور از هیاهو و احساس به خوبی داره ایفا می کنه.
به احترام تمام ضربه هایی که با دستان بازیکنان والیبال ایران به توپ نواخته شد بی ادعا و بی پشتیبان اما بزرگوارانه، سر تعظیم فرود می آورم و امیدوارم جام قهرمانی امسال در دست والیبالیستهای عزیز کشورمان تاب بخورد و بدرخشد.