فکر کنم خیلی از جوونی فاصله گرفتم

بیشترین توان و انرژی م توی محل کار صرف میشه و همیشه سعی کردم توی هیچ کاری کوتاهی نکنم و اعتقاد دارم همه ی ما جمع شدیم تا با کار گروهی شرکت رو به هدفهاش نزدیک کنیم اما نتیجه ی این تعهدم اینه که بیشتر همون اوقات، دیگه توانی برای من توی خونه باقی نمی مونه که یه کم برای خودم باشم. موقعی که با آبجی ها میریم بیرون و با اعتراض من که چرا اینقده صدای آهنگ زیاده با این جمله مواجه می شم که میخاستی با جوونترا بیرون نیایی!!!!!!!

خانواده ست ما داریم؟؟؟؟؟؟؟؟

خبرش رو یکی از دوستان داده

ذوق کردن، یه خوشی جانانه از ته دل و کیفور شدن رو نمی شه با هیچ عدد و رقمی سنجید خصوصن اتفاقی رو که در ذهنت به تصویر می کشیدی که حالا قراره به واقعیت تبدیل بشه، این سرخوشی رو دو چندان می کنه. میخام به دیدار کسی برم که تا حالا ندیدمش اما خدمت بزرگی به جغرافیای ایران کرده. اگر سفر جور شد حتمن در موردش می نویسم.