من!!!!!!!

بشدت اعتقاد دارم ادب رو تو هیچ مغازه ای نمی فروشن. این روز ها آدم هایی رو می بینم که فقیرند از کوچکترین آداب اولیه ی معاشرت. وقتی باهاشون دمخور میشم بعضی از حرکات و حرفهاشون آزارم میده. بنا به واسطه ی همکار بودن مجبورم هر روز باهاشون سرو کله بزنم. اصلن دنیایی که زندگی می کنم همه مدل آدم داره و من هر روز تمرین می کنم از کلامشون، برخودشون و ...  ناراحت نشم اما بعضیها تیر خلاص رو می زنن دیگه ...

وقتی بغض راه گلوی آدم رو میگیره و آدمی جرات نداره با کسی درد دل کنه و داره به حد انفجار میرسه، اونوقته که یه سرپوش میزاره سر تمام بغضها و غصه ها و دل نگرانیها. خودش رو بی خیال نشون میده که اتفاقات براش مهم نیست اما فقط خدا میدونه که چه زمانی همون آدم مثه زودپز های قدیمی سوت جوشش به صدا در بیاد...

گاهی اوقات هم سعی می کنه اتفاقات رو بهم ربط بده و یه معادله ی ترو تمیز از دلش بیرون بیاره اما خدا نکنه روزی معادلاتش جواب نداشته باشه ...

کجای تاریخ تعقل را جا گذاشتیم؟ / ادامه