بعضی ها

بعضی از آدمها وجودشان در زندگی نعمت است. اگر از زندگی حذف شوند، یکجای زندگی مان می لنگد. انگاری پایمان تاول می زند از شدت حمل بار زیاد اما با این آدمها، توانمان بیشتر می شود و روحیه مان افزون تر.
این آدمها که نباشند، زندگی یک خلا را تجربه می کند، یک پوچی را می گذراند. انگاری بدون این آدمها ما هیچیم. آنها که نباشند تازه می فهمیم که وجودشان تکیه گاهی بود ...
و من خوشحالم چند تایی شان نگین زندگی من اند.

در دنیای تو ساعت چند است؟

وقتی گیله گُل ابتهاج وارد ترمینال رشت شد و فرهاد خودش را به او معرفی کرد بایستی منتظر یک عاشقانه ی قدیمی و یکطرفه باشی که این سالها فرهاد به تنهایی به دوش کشیده و گیله گل بیخبر از همه جا یکهو می افتد وسطش تا او هم این سالها را کمی زندگی کند.

حوا خانوم مادر گیله گل در نبود دخترش سالهای آخر زندگیش را در کنار فرهاد که نقش پسر نداشته اش را داشت می گذراند و گیله گل متعجب ازین موضوع در انتهای فیلم از فرهاد میخاهد تا از روز های بودن با مادرش را برایش بگوید.

خاطره بازیهای شخصیتهای این فیلم در کنار لوکیشنهای زیبا و دیدنی رشت حال آدم را دگرگون می کند انگاری هر آدمی در زندگیش یک عشق قدیمی و پنهان داشته اما یک چیزی مانع از بیانش شده و سالیان سال باید حسرت کش آن روز ها باشد.

این فیلم را باید دید تا حق مطلب را در مورد آن ادا کرد.