روزانه

امروز شنبه است و اول هفته و من اولین روز هفته نمی دونم چرا غمگینم؟ دلیل خاصی هم نداره البته اگه ردیف کنم دلایلم رو می بینم تا حالا زیر خروار ها غم زنده بگور نشدم شانس آوردم اما من قانون "هر روز رو برای همون روز زندگی می کنم" رو دارم توی زندگیم اجرا می کنم.

دیروز ساعت 11 بیدار شدم از خاب و نزدیک دو ساعت و خورده های توی جام وول خوردم و فکرای جور و واجور کردم. نهار و صبحانه رو یه جا خوردم با کلی سالاد کاهو که خیلی چسبید. آبجی کوچیکه زرشک پلو درست کرده بود مجلسی. دست پختش خیلی خوبه. اصلن علاقه داره به این کار. قراره این ترم که کاردانی طراحی دوختش رو گرفت، برای کارشناسی صنایع غذایی بخونه. حتمن موفق میشه تو این رشته.

بعد ناهار یه بالش انداختم کف اتاق و فیلم قاضی رو دیدم. فیلم خوبی بود. بعد در موردش بیشتر می نویسم. رابطه ی اون پدر و پسر دایم این تفسیر رو برام داشت که "آدمهای مهم تو زندگیمون وجود دارن اما رابطه های مهم با اون آدمهای مهم نه"

بعد تماشای فیلم هم حاضر شدیم که بریم سر خاک عزیز و دایی و ازون طرف هم بادمجان گرفتم برای شام تا کشک بادمجان درست کنم. جمعه ی خوبی بود باد ملایم تو مسیر جلوی گرمای خورشید رو گرفته بود و حال آدم رو جا می آورد وقتی مو هام توی صورتم می ریختن.

از سال 88 میتونم بگم اصلن تلویزیون ملی نمی بینم. ازینکه دروغ به خوردم بره حالم بد میشه اما در عوضش سعی می کنم خبر ها رو از منابع موثقش دنبال کنم. واقعیتش از اون سال وقتی می دیدم مردم نازنینم له میشن حالم بد میشد وقتی هر روز خبری می شنیدم اما این روزا گویی این له شدن کل دنیا رو برداشته. انگاری تو سال 2015 تمدن معنایی نداره. هر روز که تصاویر مرگ آدمها رو به دلایل مختلف می بینم، بیشتر به این نتیجه میرسم که حیوانات بسیار منطقی تر، با حجب و حیا تر، مهربان تر و ... از ما بشر دو پا هستن.

وا مصیبتا که هنوز یاد نگرفتیم همه ی آدمها حق زندگی دارند ...

* حالم خوبه. خیلی هم خوب. در حال نوشتن پست اتفاق خوبی افتاد که غم از دلم رفت :)