این روز ها دل خوش می کنم
به هر جمله ای که امید دارد
به هر تصویری که زیباست
به هر صدایی که خوش آهنگ است
تاامیدوارم کند بدی ها را خوب هضم کنم
زشتی ها را کمرنگ ببینم
ناله ها را نشنوم
یک انسان دیگر، مگر چقدر می تواند ببیند و بشنود و ...
سهراب روزی در شعرش نوشت:
"کاش این مردم دانه های دلشان پیدا بود"
اما نیست که ببیند این روز ها پیداست، دقیقِ دقیق بی هیچ شرم و حیایی ...
پ.ن.1: کاش حرمتها حفظ می شد و انسانیت واقعی بود.
پ.ن.2: آرش ص.ا.د.ق.ی و گ.ل.ر.خ اب.ر.اه.ی.م.ی
دل آرام کن باران جان
همه چیز خوب میشود دوباره
دل من آرامه غزل اما با دلهای نا آرامی که می بینم و کاری جز خرج کردن پول که از دستم بر نمیاد چیکار می تونم کنم؟؟؟؟؟
شاید همه ما یه پایگاه محکم رو تو دلامون از دست دادیم...
اعتقاد به خدا باید یه نمودی در زندگی ما داشته باشد... یه اثبات میخواد یا نه...
ما همه منابع انرژی الهی رو رها کردیم چسبیدیم به منابع انرژی مادی قطعا این منابع ظرفیت۱۰۰ ندارند که آنرا به مامنتقل کنند و مدام مارو شارژ کنند که میشه احوال امروز ما...
شاید بجای دلخوش کردن به موارد فوق ماباید سیم شارژ خودمون رو به خدا وصل کنیم...
اون کس که چیزی برای از دست دادن نداره باید ازش ترسید. خیلی هامون روش چیزی نداشتن رو در پیش گرفتیم نادیا