هر روز ...

توی زندگی هر کسی وظیفه داره اول از خودش شروع کنه حالا هر کاری رو بعد وقتی موفق شد به ایده آلش برسه ملت رو نصیحت و وصیت کنه. دست از حکیم بودن تو هر زمینه ای برداریم. والا هر کسی اگه مشغول از بین بردن ضعف های زندگی خودش میشد و توی یه حیطه ای سعی تلاش می کرد، الان اینهمه کشمکش توی دنیا وجود نداشت. مشکل اینجاست که وقتی فکر ما می لنگه و راه رو اشتباه می ریم توهم برمون میداره که دیگران رو باید تغییر بدیم نه خودمون رو.

راستی یه چیز دیگه اگه یکی بهتون اطمینان کرد و وارد حریم خانوادگی تون کرد بهش پاتک نزنید و از اعتمادش سواستفاده نکنید. هر عملی دایره وار به خودمون برمیگرده (البته که برای من قسمت خوبش برعکسه). طرف رو نکنید سوژه ی حرفهای زمان بی کاری تون با دیگران هر چند همه گیرو گور دارن توی زندگی اما قشنگی ش اینه حریم دوستان تون رو مثل حریم خودتون بدونید.

مخلص کلام اینه هر روز یه چیزی یاد بگیریم که بزرگمون کنه توی زندگی خودمون. اینجوری نه به خودمون آسیب می زنیم نه به دیگران. عمر کوتاهه، کوتاه تر از اونی که فکرش رو کنیم پس تا هستیم حداقل برای خودمون مفید باشیم.

یه چیز دیگه ای بگم برم اگه این روز ها و این شبها خواستید خیرات بدید یا نذری دارید میشه ازتون خواهش کنم هزینه ی تحصیل یک دانش آموز رو از طریق بنیاد کودک قبول کنید؟ حالا این جمله مال کنفسیوسه یا دکتر شریعتی یا هر بزرگ دیگه ای فرقی نمی کنه مهم قصد و نیت شماست...

"اگر نیت یک ساله دارید گندم بکارید .
اگر نیت ده ساله دارید  درخت بکارید
و اگر نیت صد ساله دارید .. انسان تربیت کنید"

کمک مالی شما به یه دانش آموز هم سرنوشتش تغییر میده و هم بهش یادآوری می کنه باید آدم خوبی باشه نه بخاطر زخمهای زندگی به دیگران زخم بزنه.

و درپایان شاید این جمله طنز باشه اما واقعیه: هر 39 روز یکبار یادی از دوستان کنیم حداقل اگه اتفاقی براش افتاده به چهلمش برسیم. والا