چقدر این نوشته اول صبحی حال منو خوب کرد.
اگه قاسم زندگی تون رو پیدا کردید بهش انگ بی رحمی و کنترل و غرور نزنید. شانس هر بار در خونه آدم رو نمی زنه.
سهم هنرمندای ما از هنرشون یک تکه کاشی بر سر در خونه هاشون بعد از مرگشونه.
کاشی هایی که از وجب به وجب میراث این سرزمین کهن روبوده شده و به خاطرات پیوسته.
مثل همون آدما، مثل همون هنرمندا.
بر سر ما آدمهای بی نام و نشان چی بیاد الله و اعلم...