تکانش در زندگی

اپیزود آخر فیلم قصه ها رو خیلی دوست دارم. صحنه هایی که حامد و سارا با هم بحث می کنن سر درستی کار هایی که انجام میدن و از هم انتقاد می کنن. یه دیالوگ داره حامد (پیمان معادی) که به سارا (باران کوثری) میگه :" مگه ترک نکردی که زندگی کنی؟ خب بیا زندگی کن دیگه. شما همش داری ادای ترک کردن رو در میاری بنظرم شما ترک نکردی، هنوز تو تَرکی"

این روز ها خیلی فکر می کنم به زندگی، به مرگ، به کار هایی که نکردم، به آرزو هایی که حسرتش توی دلم مونده، به اتفاقاتی که اگه میفتاد و نمیفتاد زندگیم تغییر می کرد اساسی. به اینکه یکدفعه ای بهت بگن زیاد زنده نیستی و تو هراس بیفتی برای نجات خودت از هر درمانی استفاده کنی تا بتونی زندگی کنی. میدونید آدمی تا وقتی داره نفس می کشه قدر داشته هاش رو نداره اما وقتی یه کسری هایی توی زندگیش بیاد به تقلا میفته که جبرانش کنه. خیلی اتفاقات خارج از اختیارات بعضی از آدمهاست و من منکر این قضیه نمیشم. خیلی از اتفاتی که این روز ها داره میفته، یه مدیریت خوب میتونه مانع ازشون بشه. صحبتم در مورد من و ماییه که خوشحالی رو به نوعی برای خودمون تعبیر و تفسیر کردیم که باید با مخلفات همراه باشه بی اونکه بدونیم بقول آندره متیوس تو کتاب آخرین راز شاد زیستن "خیلی از اتفاقات به احساس و تفکرمون مون ربط داره. ما اگه آرزو کنیم بریم جای بهتر زندگی کنیم حتمن ازین حس بد میاییم بیرون و خوشحال تریم اشتباهه چون تا تفکرات مون تغییر نکنه هر جا که بریم حتا بهترین جای زمین بازم همینیم چون تفکرات مون رو با خودمون همراه کردیم بی اونکه تغییری توش ایجاد کنیم." نمی دونم داشته ها و دارایی های شما چیه اما از مال خودم خبر دارم و خوشحالم که یه دارایی فوق العاده خوب دارم اونم اینه که محتاج کسی نیستم و میتونم خودم رو مدیریت کنم.

حالا اینهمه مطالب رو نمی دونم چرا نوشتم ولی یه اتفاقاتی افتاده که منو تکون داده شدید (ازون اتفاقات خوبه که تکونهای خوب داره)