نقص جسمانی رو محترم بدونیم

خیلی سخته آدم تو جامعه ای زندگی کنه کهآدمهاش درکی از نقص جسمانی نداشته باشن، جامعه ای که خیلی از آدمهاش مشکل روحی حادی  دارند و توی خیابون و محل کار و مراسمها و حتا دوستای نزدیک ما هستند اما واقعن مشکل بزرگ روحی دارند و خودشون رو سالم و کامل و بی نقص می دونند.خانواده هایی که عزیزان شون رو بعلت نقص جسمانی از دیگران پنهان می کنند، آموزشها و امکاناتی که بهشون اختصاص داده نمی شه، مشکلاتی که بابت نادیده گرفتن خانواده و جامعه برای این عزیزان بوجود اومده همه و همه محصول تفکر "من سالم هستم" من و شما و جامعه و .... است. 

نمی دونم ماجرای پارمین هفت ساله رو شنیدید که پدرش توی بغل خودش این طفل معصوم رو خفه کرد تا بی گناه وارد بهشت بشه . این پدر با وجود تحصیلات بالا و شغل خوب و درآمد عالی متاسفانه مشکل روحی داشته و مرتکب چنین گناه بزرگی شده. پس ویترین آدمها ملاک بر برتری شون نمی تونه باشه. 

اونی که نقص جسمی داره تقصیر خودش نبوده که این نقص رو انتخاب کرده شرایط طوری بوده که این اتفاق براش رقم خورده. دیدن این آدمها وقتی باهاشون روبرو میشیم ترحم برانگیز یا تعجب انگیز نباشه. یک لحظه فکر کنیم من نوعی میتونستم جای اون آدم باشم آیا دوست داشتم کسی منو نادیده بگیره ترحم کنه یا تحقیرم کنه؟

پدرمادرهای عزیز خواهشمندم ازتون کمی بیشتر برای بچه هاتون وقت بزارید و مسائل اجتماعی و فرهنگی رو به بچه تون آموش بدید، اگر بلد نیستید سعی کنید یاد بگیرید. الان در سال 2019 و قرن حاضر رفتار های چیپ اجتماعی و فرهنگی در کشور ما متاسفانه زیاد دیده میشه. چاق و لاغر و فلج و معلول و کوتاه و بلند و .... باقی صفاتی که محصول ذهنهای مریض ماست رو کنار بزاریم. آدمها تا وقتی قلبهاشون میتپه و ذهنشون فعاله  و نفس می کشند، درک دارند از زندگی پس نزاریم این جداسازی ها عده ای رو  خانه نشین و سرخورده کنه. من اعتقادم اینه شاید ما نتونستیم ستاره ی روزنامه و مجله و تلویزون و ... باشیم اما ستاره ی زندگی خودمون هستیم پس به حکم انسان بودن رسالتی که داریم رو درست انجام بدیم.