آگاهی

ما گیلک ها یه اصطلاح داریم از کسی که یه خرابکاری یا اشتباه بزرگی رو انجام داده به اسم تومان گوهی (حالا نمی دونم چقدرش درسته این اصطلاح یا اصلن مال خطه گیلان هست یا نه). خلاصه اینکه تومان گوهی خیلی ها این روز ها با اتفاقاتی که تو گذشته انجام دادن داره رو میشه و بوی گندش همه جا رو برداشته و هر چی ارج و قرب و زهد و پاکدامنی و اسم و رسم جمع کردن تو این سالها داره به فاک میره و  دلیلشم اینه سکوت دیگه جایز نبود یعنی سکوت زنهایی که مورد تعرض قرار گرفتن تبدیل شده به بازگویی اتفاقی که براشون افتاده.

من هر بار فیلمهای قرن هیجده اروپا که جنگی بود رو می دیدم یا فیلمهای دهه هشتاد امریکا رو، به خودم میگفتم کشور ما هم بعد ها دچار این معضلات میشه یعنی که الان دارم به چشم خودم می بینم لایو لایو ...

چقدر از این به بعد باید مواظب بچه ها بود. چقدر ما آموزش ندیدیم در مورد تعرض. چقدر ما نا آگاهیم در مورد ارتباطاتی که داریم. چقدر همه ی ما مسولیم در قبال روح و روان و جسم مون برای اینکه دچار آسیب نشه. چقدر مرجع رسمی و تریبونی وجود نداره برای آموزش به همه.چقدر رفتن راه ازین به بعد سخته و چقدر اعتماد به همه دشوار تر شده.

من وقتی فیلم سوختن رو دیدم دیگه شخصیت بن(آقایی که عینک آفتابی زده تو پوستر فیلم) قانعم کرد هر آدمی که ظاهر موجه و اسم و رسمی داره مورد اعتماد نیست. (باید فیلم رو ببیند تا شخصیت خطرناک و ترسناک بن دست تون بیاد)

خیلی باید همگی سعی کنیم آگاهی مون رو ببریم بالا. همین دیگه ....

(قبلن و قلبن از بکار بردن الفاظ رکیک عذرخواهی می کنم)