بَمو، گلستان، ماسال و ...

من سال 86 با یک گروه محیط زیستی رفتم پارک ملی بمو. یک منطقه وسیع با کلی حیوان توی منطقه ی حفاظت شده و تعداد کمی محیط بان. محیط بانان اجازه ندادن ما از ماشین پیاده بشیم دلیل شون هم ترس حیوانات از حضور ما بود. خب ما هم از دور شاهد زیبایی های مرال و آهو و .... شدیم. محیط بانان از اون پارک  مثل حریم خودشون محافظت می کردند.

از دیروز که خبر شهادت سه تا از محیط بانان مظلوم این پارک رو شنیدم قلبم بشدت به درد اومد. خصوصن فیلمی رو که یکی از شکارچیان غیر مجاز به اشتراک گذاشته بود و قلدری شو داشت با شکار دو تا مرال به اثبات می رسوند.

نمی دونم مقصر این دست اتفاقات کیه. شاید هم درست نباشه دنبال مقصر بگردیم. شاید شرایط ایجاب میکنه این یکی قلدری کنه و شاخ و شونه بکشه و با دست مسلح  به طبیعت ضرر بزنه و یکی برای حمایت از همین طبیعت بی دفاع باشه. شاید انسان در برابر انسان هم کار درستی نباشه و شاید شکم گرسنه و کینه و انتقام جویی محرک قوی و موثری برای این اتفاقات هست.

سرمایه ی اجتماعی یک مملکت مردم اون مملکت هستند که این روز ها یا با تصادفات جاده ای از بین می رن یا از مملکت می رن و یا به دست دیگری از بین می رن. 

قصه ی پر دردیه که درمان داره اما کسی به فکر درمانش نیست که بیشتر نمک پاشیدن روی زخم لذت بخش تره.امیدوارم از امروز دیگه شاهد این چنین فجایع انسانی در هیچ کجای این مرز پرگهرنباشیم.

روحشون شاد