قدر زر، زرگر شناسد

از سرویس پیاده شدم به قصد قدم زدن توی این العطش 5 بعداظهر. هر چی جلوتر می رفتم احساس میکردم بیشتر دارم ضعف می کنم و رو به موتم تا اینکه یکهو یه دوچرخه با سرعت نور جلوم ترمز زد و منم یکهو از حرکت واستادم و بعد از چند ثانیه ای مکث، رو کردم به دوچرخه سوار و بهش گفتم وای من اصلن ندیدمتون. اون بنده ی خدا هم فقط با حالت شرمندگی گفت ببخشید و به راه خودش ادامه داد. من نمی دونم جای دوچرخه مگه تو پیاده رویِ؟ والا اونایی که مثه من چش و چال درست و حسابی ندارن و نبینن این دوچرخه سوارا رو که باید زخم و زیلی بشن و یحتمل دارفانی رو وداع کنن که

همیجور سلانه سلانه می رفتم و بعد از اون حرکت دوچرخه سواره کاملن ضعف از تنم رخت بربسته بود و حواسم حسابی جمع دور و برم بود تا دوباره اتفاقی مشابه برام به وجود نیاد که رسیدم به یک دکه روزنامه فروشی و مجله  40 چراغ رو دیدم و برش داشتم و ورق زدم. مطالب خوبی داشت خصوصن از هر نسلی توش نوشته شده که آدم رو ترغیب می کنه به خوندن.

وقتی عکس کیمیا علیزاده رو دیدم رو جلدش یاد دختر عموم افتادم.دخترِ دخترعموم چند ساله به طور حرفه ای کاراته کار می کنه. مادرش تعریف میکرد چند روز پیش شقایق رفته بود باشگاه هر چی زنگ میزدم گوشیشو جواب نمی داد و من هم مدام شماره شو می گرفتم تا اینکه باباش اومد خونه. بهش گفتم آژانس بگیر و سریع برو ببین این بچه کجا مونده که جواب زنگامو نمیده. تو همین حین شقایق زنگ میزنه منم هر چی از دهنم دراومد بهش گفتم که چرا گوشیشو جواب نداده. بچه ی بیچاره هم گفت مامان من تو باشگاه که گوشی نمی تونم ببرم تازه الان اومدم بیرون و زنگاتو دیدم. بعد اینکه حرفای دخترعموم تموم شد بهش گفتم ببین نسرین جون این بچه دو فردا مدال میاره برای خود شما خوب میشه دیگه. کلی اسم و رسم در می کنین. دختر عموم هم لبخند رضایتمند موذیانه ای زد و گفت خدا کنه.

هر ورزشکاری جدای از تلاش و پشتکار و زحمت خودش حتمن حامی خوبی مثل خانواده ی دلسوزش داره که همه جوره هواشو دارن حتا اگه قهرمان نشن. اونان که توی شکست و سختی می دونن بچه هاشون چی فشار هایی رو دارن تحمل می کنن. این عزیزان وقتی قهرمانن مال مردمن و اسمشون همیشه هست و وقتی شکست می خورن مال خانواده هاشونن و میرن تو حاشیه. خدا حامی هاشون رو براشون حفظ کنه که همه رقمه کنارو پشتیبان عزیزانشون هستند چی بی مدال و چی با مدال.