فروشگاه

یک:

دیروز رفته بودیم فروشگاه برای خرید. توی صف ایستاده بودم تا نوبتم بشه برای پرداخت صورتحساب. همینطور که زُل زده بودم به خرید ملت، دیدم خیلیها، توی سبد خرید هاشون ماکارونی، پنیر پیتزا، کالباس، خیار شور شیشه ای، نوشابه و سس هم موجوده اساسی. بعد نگاه می کردم به وزن و هیکلشون دیدم ماشالا هزار ماشالا یه ابهتی برا خودشون دارن از نظر وزنی (نوش جونشون باشه من که پولشو نمی دم ناراحتم)
واقعیت اینجاست خیلی از ما حاضریم هزینه ی زیادی بابت خوراکیهای حاضری و سریع ساز متحمل بشیم اما نیم ساعت وقت نگذاریم تا یه غذای خونگی آماده کنیم. متاسفانه معضلیه که خیلی از خانواده ها بخاطر کمبود وقت بهش متوسل شدند و با سربندی و تهیه ی فست فود و امثال اون شکمشون رو سیر می کنند بدون اینکه توجهی به عوارض بعدیش داشته باشن.
دوستی داشتیم با اینکه مشغله ی زیادی توی زندگی برای خودش درست کرده بود و یه جا آروم قرار نداشت اما همیشه بهترین خوراکها رو تهیه می کرد حتا به پسر هاش هم یاد داده بود چطور غذای خونگی درست کنند. با اینکه بعضی از اخلاقهای این خانواده رو قبول نداشتم (همه که نباید مطابق میل من رفتار کنند. والا) اما از نظر تغذیه چیزی برای خودشون کم نمی گذاشتند و این موضوع برای من خیلی جالب بود.
اگر غذا های خونگی مصرف می کنید نوش جانتون و در غیر اینصورت منتظر عوارض حاصل از فست فود باشید...

دو:
اما قسمت خوب داستان، قسمتی از فروشگاه بود که ظرف گیاهی فروخته میشد که متاسفانه در تیررس دید کسی قرار نداشت. وقتی اون ظروف گیاهی رو اونجا دیدم خیلی خوشحال شدم چون چند ساله که ما داریم سعی می کنیم این ظروف رو به مردم بشناسونیم اما متاسفانه بعلت کمیابی در رشت و گرونتر بودن، طرفداران کمتری نسبت به باقی ظروف یکبار مصرف داره. این ظروف از ذرت تهیه شده و در برابر حرارت تغییر شکل نداده و بر خلاف باقی ظروف یکبار مصرف به طبیعت ضرری نمی زنه. اینبار که رفتم اون فروشگاه حتمن با مدیریتش صحبت می کنم تا بنر یا استندی ازین ظرف توی فروشگاه تعبیه کنه یا از طریق دوستان محیط زیستی این موضوع رو پیگیری می کنم تا بتونیم زودتر به نتیجه برسیم.

فکر می کنم برای جهانی شدن نیاز داریم به خانه تکانی ذهنی و از بین بردن باور های غلط

لینک 1
لینک 2
لینک 3
لینک 4
لینک 5

ریلکس، ریلکس، ریلکس تر

مربی ایروبیک گفت:

بچه ها آرام تو جاتون بخابید و چشماتون رو ببنیدید و به هیچ چیز فکر نکنید.

همین که چشمم رو بستم، ذهنم رفت به حرف مربی رانندگی که می گفت برو تا فردا که جلسه ی آخرته یه نذر و نیازی کن تا بتونی این کلاچ ماشینو کنترل کنی...

پ.ن: خداییش وقتی قراره ذهن آدم به هیچ جا نره تو ریلکسیشن، همه جا میره الا جایی که باید باشه.