آدمها

من آدمایی رو دیدم که همیشه خوب زندگی کردن، امیدوار بودن و حال خوب برای خودشون خریدار بودن. مال و منال دنیا براشون اهمیت نداشت دل شون خوش بود با هر چی که دلشون میخواست حتا وقتی مریض هم شدن باز هم امیدوار بودن به شفا. خیلی امیدوار تر از آدمهای سالم مثل خواهر من که خوب زندگی کرد اما فقط 22 سال

خیلی ها رو هم دیدم با وجود اینکه سلامت جسم دارن اما سلامت روح و روان ندارن و دایم شاکی هستن از زندگی و موقعیت و وضعیت شون  اما باز هم تلاشی نمی کنن برای بهتر زندگی کردن. این مدل آدمها خدای نکرده وقتی مریض بشن تمام سعی شون رو می کنن تا شفا پیدا کنن غافل ازینکه وقتی سالم بودن قدردان داشته هاشون نبودن.

زن های زیادی رو می شناسم با وجود تحصیلات بالا اما استقلال فکری ندارن چه زمانی که مجرد بودند و چه وقتی که متاهل شدن حتا بچه دار.(با اینکه از کلمه ی قضاوت که این روز ها بدجور مد شده متنفرم  ایشششششششششش) قضاوتشون نمی کنم اما معتقد به این موضوع هستم مادامی که توانایی ها رو که داریم نادید بگیریم و بعد میگیم خدا خودش کمک مون میکنه خودمون رو زیرسوال میبریم(دیدم که میگم) زن یا مرد فرقی نداره اصلن وقتی بی تلاش و بی اراده منتظر معجزه از عالم غیب باشه یا منتظر درک شدن از اطرافیان به نظرم با موجودی که قوه ی تعقل نداره هیچ فرقی نمی کنه.

خلاصه اینکه هر گلی زدیم به سر خودمون زدیم

صدایم بزن

هم عاقبتِ مردم کاشانه بدوشم
من گام و گذر را به رسیدن نفروشم
من صورت ماتی که به آیینه نیاید
شعری که نه دیوانه نه فرزانه درآید
صدایم بزن که شاید زمستان من سرآید
مرا زنده کن به تابیدنی که تنها ز رویت برآید
صدایم بزن که بی تو فروخفته در سکوتم
به بال و پری ، نجاتم بده که من روبرو با سقوطم
سرتاسر این بحر پراکنده سراب است
حال قمر و شمس و زمین بی تو خراب است
حتی اگر اندوه تو در سینه بریزم
رسوا تر از آنم که به آیینه گریزم
من آیینه گریزم
صدایم بزن که شاید زمستان من سرآید
مرا زنده کن به تابیدنی که تنها ز رویت برآید
صدایم بزن که بی تو فروخفته در سکوتم
به بال و پری نجاتم بده که من روبرو با سقوطم

صدایم بزن

شعر: احسان حائری

خواننده: آرمان گرشاسبی

من چند روزه درگیر این آهنگم