ویروس روح

یکدانه بیسکوییت Hi Bye  را فرو می برم در استکان چای تا نرم شود. همیشه عادت به این کار دارم و لذتی که در آن لحظه از انداختن بیسکوییت در دهان دارم با هیچ چیز عوض نمی کنم.

باز هم سرما خورده ام. این روز ها به هر کس می رسم یک فین فینی می کند و یک سرفه ای حواله مان می دهد. مثلن آنهفته این آقای خدماتی شرکتمان چنان تمارض می کرد در سرماخوردگی انگاری آرپی جی 7 خورده باشد و وقتی عطسه و سرفه می کرد دریغ از گرفتن دستمال یا دستش در جلوی دهانش. چند بار آمدم به او بگویم برادر من در کتاب کلاس چهارم به ما یاد داده اند وقتی سرما خورده اید برای جلوگیری از پخش ویروس حتمن جلوی دهانتان را بگیرید. والا بخدا

شطرنج

شطرنج بازی می کردیم. همه ی مهره هایمان برای دفاع از شاه، همدیگر را کنار زدند. فقط ماند شاه من و شاه حریف که روبروی هم قرار گرفتند. به ناچار بازی پات شد...
به رقیب گفتم: آنهمه مهره را فدا کردیم که پات شویم؟ حتا سربازی هم برایمان نماند.
رقیب گفت: وقتی فقط برایت بُرد مهم می شود حتا حاضری همه داشته هایت را حراج کنی تا به خاسته ات برسی بی آنکه لحظه ای فکر کنی داشته های کوچک زندگیت، روزی آنقدر قدرتمند می شوند که می تواند تو را به مقصد برساند البته  اگر راه درست بکارگیری اش را بلد باشی...