ژله ی کیوی

مامانم ژله خیلی دوست داره. برای همین هر وقت خونه هستم یا ژله بستنی درست می کنم یا ژله ی میوه ای (که قطعات میوه توشه). وقتی کیوی رو دایره ای شکل می برید، طرحش با اون دانه های ریز مشکی ش واقعن زیباست. انگاری خداوند برای آفرینشش کلی وقت گذاشته.

یکبار خاستم ژله ی متفاوتی درست کنم که همگان لذت ببرند. ژله ی آلبالو رو حل گرفتم و برای تزیینش یک کیوی رو دایره ای برش زدم و چپوندم توش. ژله معمولن یکساعت نهایتن دو ساعته می بنده اما من هر چی منتظر موندم نبست که نبست. دو روز گذشت اما این ژله همچنان بر آب بودن خودش استوار بود که مادرم ریختش دور چون ظرفش بزرگ بود و کلی جای یخجال رو می گرفت.

یک روز که خاهرم داشت مطالب آشپزی مطالعه می کرد، بهم گفت که کیوی و آناناس باعث میشن ژله نبنده، می تونین از کمپوتشون استفاده کنید برای ژله و من محو در افق ازینکه یک چیز هایی با هم سازگار نیستند، هیچوقت. اصرار بیخودی نداشته باشیم برای تغییر یک اتفاقاتی که با هم جور نیستند.

نکنید خاهر، نکنید برادر، اصرار بیخود نکنید. هم وقت و انرژی بیخودی میزارید و هم فرصت های دیگه رو که جلوی چشمتون هست را از دست می دید.

ژله و کیوی خوب درسی شد برام، خوب.

تجربه کن

کم دهه شصتی می تونه ادعا کنه که تو دهه ی هفتاد و هشتاد صدای شادمهر رو دوست نداشته (لاقل من که اینطوریم). فکر می کنم با صدای شادمهر بود که خیلی ها مون اصلن فهمیدیم میشه شاد بود و شاد خوند و شاد زمزمه کرد.

یادمه  فیلم "پرِ پرواز" رو با چه مشقتی تهیه کردم و با چه مشقتی تمام آهنگهای توی فیلم رو رویختم توی کاست و هر روز گوش می کردم. بعد که شادمهر از ایران رفت، چه بحثها سرش نشد و چه حرفها که پشت سرش گفته نشد. کلیپهایی که ازش پخش می شد و آهنگهایی که ازش منتشر میشد نشون میداد حرفهای پشت سرش فقط حسادت یک عده آدمه به او.

وقتی ابی می خوند منو حالا نوازش کن و شادمهر با انگشتانش روی پیانو می نواخت، ازینکه هر دوتا هنرمند محبوب و دوست داشتنی م کنار هم بودند، فقط اشک می ریختم و ازینکه شادمهر نتیجه ی سختی هاش رو دید کلی خوشحال بودم. (من کاری ندارم شادمهر چه شخصیتی داره، خوب یا بد اما هنرش رو دوست دارم قطعن)

آلبوم "تجربه کن" منو برد به روز های نوجوانی. به روز های ساده بگم دهاتی ام، به روز های خوبِ سادگی و خوش باوری.