چیز هایی هست که همه می دانیم

عارضم خدمت شما این روز ها همه به نوعی مشکلات مربوط به خودشون رو دارند اعم از مشکلات اقتصادی، گرفتاریهای تحصیلی و کاری و ... که رمقی براشون باقی نمی مونه تا در بحثهای 30 یا 30 و خانوادگی و تفریحی حضوری چشمگیر داشته باشند اما این وسط هستند افرادی که با وجود همه این مشغله ها خودشان یک مفسر تمام عیار به حساب میان و متخصص هستند در همه امور.
نمی دونم دخالت کردن تو همه امور از کی وارد فرهنگ ما شد مایی که به 2500 سال فرهنگ و تمدمون می بالیم و می نازیم. شاید قدمتش به خیلی دور نرسه مثلن یکی بازاریه میاد تیم فوتبال میخره یا پزشکه میره بساز بفروشی می کنه یا بازیگره می ره خانندگی می کنه.
هیچکدوم ازین موارد بد و ناپسند نیست اما زمانیکه تخصص کاری وجود نداشته باشه تبدیل میشه به پا کردن تو کفش دیگران و میشه آغاز یه بحران. اما فقط مشکل تو حرفه و تخصص نیست. متاسفانه تو اخلاقیات ما هم از این دست اندازی ها به وفور یافت میشه. در مورد همه چیز نظر دادن قشنگ نیست برای منی که نه طرف رو می شناسم نه میدونم کارش چیه و کجا زندگی میکنه یا اینکه یکی رو می بینی هنوز سین سلام تموم نشده بر گردی بهش می گی چقدر چاق شدی؟؟؟؟؟ یا کجا کار میکنی و حقوقت چقدره؟؟؟؟؟؟؟؟ عاقبت اون فامیلتون که با همسرش مشکل داشت چی شد؟؟؟؟؟؟؟؟ دختر عمه فلانی عروسیش مزخرف بود. دستپخت بیساری افتضاح بود و امثالهم.
این روز ها زیاد می بینم هر آدم غیر متخصصی در مورد انتخابات نظر میده با توجه به اینکه چند تا خبر از اینجا و اونجا شنیده و مسایل رو تحلیل می کنه و مردم رو دعوت می کنه به رای دادن یا ندادن. خاهش عاجزانه دارم بزارید دیگران خودشون تصمیم بگیرند. این مردم خودشون هم گوش دارند و هم چشم. مسایل رو از دید غیرکارشناسی خودتون براشون تشریح و تکلیف نکنید.
تو جمعهای دوستانه و خانوادگیمون اگه بیکار شدیم و موضوع کم آوریم برا حرف زدن خاهشن دیگران رو رصد نکنیم، زیر سوال نبرمیشون، رفتار و کارهاشون رو تحلیل نکنیم. من می دونم شما می دونید همه می دونیم هر عملی، هر رفتاری از خودمون شروع میشه. من و تو می شیم ما و مردم این جامعه رو تشکیل می دیم. از بین ما هست که یکی میره اون بالا. از بین ماست که .......

کوروش کبیر تو وصیت نامه ای که به یادگار گذاشته نوشته:

زنهار، زنهار، هرگز خودت هم مدعی و هم قاضی نشو، اگر از کسی ادعایی داری موافقت کن یک قاضی بی طرف آن ادعا را مورد رسیدگی قرار دهد و رای صادر کند، زیرا کسی که مدعیست اگر قضاوت کند ظلم خواهد کرد.

چیز هایی هست که میدانیم ولی ...

گذر زمان معلوم می کنه چقدر بزرگ شدی

فراغت داشتن زمان خوبیه برای ورق زدن اعمالت. رفتن به گذشته های نه چندان دور، مثلن همین 6 سال پیش. روز هایی که جوانکی 23 ساله بودم با یه دنیا امید و آرزو و خاسته هایی که تمامی نداشتند و زمانی رو که برای رسیدن به آن در کنارشون نوشته بودم. هر کدوم از صفحاتش رو که ورق می زدم عجیب اون روز ها رو برام زنده می کرد. روز هایی که برای رسیدنشون هر کتابی که دستم می رسید، می خوندم و سعی می کردم مثله قهرمانانش عمل کنم. با اینکه درآمدی و حمایتی و معلمی نداشتم اما سعی می کردم تو غار تنهایی هام با خلاصه نویسی کتابهایی باشم که توان خریدشون رو نداشتم.

چرخ زمونه عجیب می چرخه و عجیب روز ها می گذره و تو عجیب به این موضوع پی می بری که دانسته های دیروزت میشه رفیق امروزت و باز هم عجیب اینکه اون خاسته های روی کاغذت که زمان هم براشون تعیین کرده بودی یکی یکی داره حقیقی میشه و تو پی می بری به قدرت خدا و تلاش خودت و لگد زدن دیگران بهت که موثر بوده تو موفقیتت.
 آدمهای زیادی هستند که توی زندگی میشه ازشون درس گرفت و من گاهی تعجب می کنم که چرا بیشتر اوقات آدمهای نالان و نا امید و غصه دار و دردمند در زندگی ما جای دارن و حمایتشون می کنیم. در واقع ما خودمون رو در وجود اونها می بینیم و محبت ما به اونها، سرپوش گذاشتن به دردهامونه.
یادآوری اون روز ها برام خوشاینده اگر چه تلخ و سخت بود اما اینو می دونم که من قهرمان زندگی خودم هستم با تمام کمبود و کاستی و دارایی و ...
گاهی لازمه اعتقادات کهنه و بی اساسمون رو که باعث میشه تو نقطه امن زندگیمون جا خوش کنیم رو بریزیم دور و برای نجات خودمون تلاش کنیم چون به قول روانشاد مجتبا کاشانی "هیچکس بر در این خانه نخواهد کوبید"

* نقاشی: کاری از اردشیر رستمی