از قلبتان پیروی کنید

اگر یک قورباغه تیزهوش وشاد را بردارید وداخل یک ظرف آب جوش بیندازید قورباغه چه کار می کند؟

بیرون می پرد!درواقع قورباغه فورا به این نتیجه می رسد که لذتی در کار نیست وباید برود!

حالا اگر همین قورباغه یا یکی از فامیلهایش را بردارید وداخل یک ظرف آب سرد بیندازید وبعد ظرف را روی اجاق بگذارید وبتدریج به آن حرارت بدهید قورباغه چه کار می کند؟

استراحت میکند…چند دقیقه بعد به خودش می گوید:ظاهرا آب گرم شده است وتا چشم به هم بزنید یک قورباغه آب پز آماده است.

زندگی به تدریج اتفاق می افتد.ماهم می توانیم مثل قورباغه داستانمان ابلهی کنیم وبه گرمای تدریجی آب عادت کنیم و وقت را از دست بدهیم وناگهان ببینیم که کار از کار گذشته است .همه ما باید نسبت به جریانات زندگی مان آگاه وبیدار باشیم.

اگر فردا صبح از خواب بیدار شوید وببینید که بیست کیلو چاق شده اید نگران نمی شوید؟

البته که می شوید!سراسیمه به بیمارستان تلفن می زنید :الو ،اورژانس ،کمک،کمک ،من چاق شده ام !

اما اگر همین اتفاق به تدریج رخ بدهد، یک کیلو این ماه،یک کیلو ماه آینده و…آیا بازهم همین عکس العمل را نشان می دهید؟نه!با بی خیالی از کنارش می گذرید.

برای کسانی که ورشکسته می شوند ،اضافه وزن می آورند یا طلاق میگیرند یا آخر ترم مشروط می شوند! این حوادث دفعتا اتفاق نمی افتد یک ذره امروز،یک ذره فردا وسر انجام یک روز هم انفجار و سپس می پرسیم :چرا این اتفاق افتاد؟

زندگی ماهیت انبار شوندگی دارد.هر اتفاقی به اتفاق دیگر افزوده می شود، مثل قطره های آب که صخره های سنگی را می فرساید.

اصل قورباغه ای به ما هشدار می دهد که مراقب شرایطی که به آن عادت می کنید باشید!

ما باید هر روز این پرسش را برای خود مطرح کنیم :به کجا دارم می روم؟آیا من سالمتر، مناسبتر، شادتر وثروتمندتر از سال گذشته ام هستم؟ واگر پاسخ منفی است بی درنگ باید در کارهای خود تجدید نظر کنیم.

نام کتاب: از قلبتان پیروی کنید

نویسنده: آندره متیوس

مترجم: وحید افضلی راد

با انرژی آمدم

آدمیزاد اگه وبلاگ داشته باشه اما نتونه بنویسه یعنی وقت نداشته باشه که بنویسه مثه یه آدم می مونه که لال از دنیا بره. (البته خودم رو عرض می کنم و جسارتی نباشه به باقی بلاگر های عزیز)
این چند روزه در محل کار سرم اینقدر شلوغ بود که نتونستم یه پست درست و درمون بگذارم. تا میومدم برای دوستان کامنت بگذارم، کاری پیش میومد باقی کامنتها برای دوستان نصفه می موند. کلی هم پست نیمه کاره بدون عنوان توی چرکنویس مدیریت دارم که اگر عمری بود حتمن منتشرشون می کنم.
روزها اینقدر خسته می شدم تا پام به خونه می رسید یه ناهاری می خوردم و می رفتم تو اتاقم میخابیدم تا ساعت 9 شب. بعد از اون شب نشینیم شروع میشد آخه خابم نمی برد و مجبور بودم تا 2/5- 3 شب بیدار بمونم و مکافات داشتم برای بیدار شدن جهت عازم شدن به دستگاه همایونی.