30 کاری که نباید در حق خودتان انجام دهید 1

1. با آدم‌های نادرست نشست و برخاست نکنید. زندگی کوتاه‌تر از آن است که بخواهید وقتتان را با کسانی بگذرانید که خوشبختی را از شما می‌گیرند. اگر کسی بخواهد که در زندگی‌اش باشید، برای شما جا باز خواهد کرد. نباید برای پیدا کردن جایی در زندگی کسی بجنگید. هیچوقت برای بودن با کسی که ارزش شما را نادیده می‌گیرد اصرار نکنید. و یادتان باشد، آنهایی که در زمان خوشی کنار شما می‌مانند مهم نیستند، مهم کسانی هسند که در ناخوشی‌ها و ناملایمات زندگی کنارتان هستند. آنها دوستان واقعی شما هستند.

2. از مشکلاتتان فرار نکنید. باید با مشکلاتتان روبه‌رو شوید. البته این کار ساده نخواهد بود. هیچکس در دنیا نیست که بتواند همه کارها را بی‌نقص انجام دهد. هیچکدام از ما قادر نیستیم که مدام در حال حل کردن مشکل باشیم. درواقع، ما جوری ساخته شده‌ایم که ناراحت، ناامید و شکست‌خورده شویم. چون این معنی واقعی زندگی کردن است – روبه‌رو شدن با مشکلات، درس گرفتن از آنها، سازگاری و حل آنها به مرور زمان. 

3.  به خودتان دروغ نگویید. به هر کس دیگری در دنیا می‌توانید دروغ بگویید به جز خودتان. زندگی ما زمانی بهتر می‌شود که از فرصت‌ها استفاده کنیم و سخت‌ترین و اولین فرصتی که می‌توانیم از آن استفاده کنیم این است که با خودمان صادق باشیم.

4. نیازهای خودتان را پنهان نکنید. دردناک‌ترین مسئله این است که وقتی شدیداً درگیر دوست داشتن کسی هستید، خودتان را فراموش کنید و یادتان برود که شما هم فردی خاص هستید. بله، باید به دیگران کمک کنید اما به خودتان هم همینطور. اگر قرار باشد که زمانی بیاید که به خودتان برسید و چیزهایی که به آن علاقه دارید را دنبال کنید، آن زمان همین حالاست.

 

از برنامه های موجود باید حداکثر استفاده رو کرد :))

ماه رمضان برنامه ای از شبکه ی تهران پخش میشد که مردم نامه هایی رو (که برای نمی دونم کجا) نوشته بودند ( توسط نمی دونم چه کسانی ) بررسی میشد و مجریان برنامه احمد زاده و هومن حاجی عبداللهی از آدمهای معروف در حیطه ی هنر و ورزش و ... دعوت می کردند تا به برنامه شون بیان و بعد هم یک نامه رو باز می کردند و تقاضایی رو که در نامه آورده بود رو اجابت می کردند. کاری ندارم که این کار چقدر خوب یا زشت بود و به نفع کی بود و نبود اما باعث شد تا ماه رمضان سال 94 برای یکی از دوستان برنامه ریزی مبسوطی داشته باشیم.
چند هفته پیش یکی از دوستان عزیزم رو توی خیابون دیدم. مهسا اهل خابیدن و کوه رفتنه بشدت. هر وقت هم از یکسری مسایل ازش میخای اطلاعات بگیرم، میگه توی خونه از امکانات اولیه بدورم. کامپیوتر و نت و دایره زنگی و .... هیچی نداریم. (نه اینکه نداشته باشن ها دارن خوبش رو هم دارن اما چون هر کدوم ازین امکانات یه خرابی کوچیک دارن و نمی برن برای تعمیر، همونجوری مونده و این چنینه که دوستم زیر خط فقر زندگی میکنه )
بهش گفتم مهسا جان بیا گلم هر چی لازم داری رو؛ رو کاغذ بنویس، نامه تو می فرستم به یک نهاد پیگیر. با یه تیر دو تا نشان می زنی هم مایحتاجت رفع میشه و هم آدمای معروف رو می بینی. مهسا همینطوری که وسط خیابون بلند بلند میخندید، گفت: لطفن تو لیستت گوشی رو ننویس تا چند روز دیگه میخام عوضش کنم...( ای بچه پررو )
دیروز که بهش زنگ زدم حالش رو بپرسم، میگه دارم میرم تعمیرکار بیارم آبگرمکن خونه رو درست کنه، بعد بهت زنگی می زنم.
به هر حال میشه توی زندگی یه چند مدت خبر دنیا رو نداشت اما توی تابستون بدون حموم ریسک بزرگیه

پ.ن.1: بعدِ دو هفته زنگ زدی (و یه درخاستی رو که ازم داشتی و من در توانم نبود برات انجام بدم) به درک، خب چرا متلک میگی؟؟؟؟؟؟؟؟؟  نزار فکر کنم من فقط سطل زباله ی مشکلاتتم رفیق ...

پ.ن.2: بابک اسحاقی عزیز لطفن بنویس. دلمون برای نوشته هات تنگ شده. وبلاگستان نوشته های شما رو کم داره واقعن. میدونم اینجا رو نمی خونید اما اگه دوستان شون احیانن اینجا رو خوندن لطفن پیغام منو بهشون برسونه.