از ماست که بر ماست

داشتم داستان کباب غاز محمد علی جمالزاده رو می خوندم. خوندن این داستان مقارن شد با تماس یکی از دوستام جهت مشورت در انجام کاری که میخاست جدیدن شروع کنه. کارش رو گفت و من هم بهش گفتم که خیلی عالیه برای تویی که مدتها خونه نشین بودی بهترین شروعه حتا اگه یک درصد شکست توش باشه تجربه ی خیلی خوبی برات میشه. براش خوشحال شدم ازینکه تصمیم جدیدی برای زندگیش گرفته و داره ازین رکود یکساله بیرون میاد. به اون قسمت داستان رسیدم که مصطفا، شخصیت داستان داشت از قصیده ای که 13 عید سروده برای حضار می خوند و حاضران مجلس هم تشویقش می کردند. دارم فکر میکنم به دوستم و مصطفای کباب غاز که بی شباهت بهم نیستند.
تمام زندگی در یک تصمیم خلاصه می شود:

کدام پل ها را بسازم؟ کدام پل ها را بسوزانم؟

                                                      "دیوید راسل"

باران نوشت: این دوستم رو خیلی دوست دارم اما از اینکه فقط برای زندگیش حرف می زنه و عمل کردن اون حرفها در کار نیست، لجم به شدت در  میاد.براش آرزو می کنم به همین زودیها حرفهاش به مرحله عمل در بیاد.

رییس حالی بی حالی

همیشه کار کردن با آدمایی که یه حرفی میزنن و بعدشم حرفشونو عوض می کنن برام عذاب آور بوده و هست و خاهد بود.
یکی نیست به این رییس من بگه آخه برادر من حرفی که میزنی رو قبول کن دیگه. آخه این حرفه رو خودت زدی، من چیکار کنم تو آدم بصری هستی، اون چیزی رو که تو ذهنته رو با اون چیزی رو که میگی فرق معاملست. دیروز یه چیز گفتی و امروز باقی حرفاتو بهش اضافه میکنی و میگی اینطوری گفتم حرفمو بهت. اونجوری خیال می کنم یا گوشم مشکل داره یا آدم سر به هوا یا زیر در کارروییم یا ... آخه این جور مواقع آدم اول به خودش شک می کنه تا طرف مقابل.
به تمام دارندگان رییس حالی بی حالی، صبری جمیل از خدا خاستارم. باشد که رستگار شوند و صحت حرفهایشان بر ایشان آشکار. آمین