تق تقی

کوچیک که بودم آرزو داشتم یه کفش پاشنه بلند داشته باشم اما بیشتر اوقات کفشهای اسپرت و دخترونه نصیبم میشد. یک روز بدجوری به جان مامان افتادم که من کفش تق تقی سفید میخام. بالاخره مامان من و خاهرم رو برداشت و برد تا برای جفتمون کفش بخره اونم تق تقی. داخل مغازه که شدیم مامان به فروشنده گفت که چه مدل کفشی میخاییم و آقای فروشنده عینهو عقاب پرید و یه کفش تق تقی سفید که مدتها آرزو داشتم برام آورد اما عنوان کرد که فقط یک جفت ازین کفش مونده. با خوشحالی وصف ناشدنی مشغول سایز زدن بودم که دیدم ای دل غافل کفش برام کوچیکه اما به روی خودم نیاوردم و با تلاشی مضاعف به زور این پای بی نوا رو در کفش سفید تق تقی جا دادم.

پایان

زمستان 91 بود. توی سرویس شرکت و داشتیم می آمدیم سر کار. یک دفعه ای نگاه همگی مون افتاد به صحنه ای که شاید خیلیهامون فقط توی فیلم های سینمایی دیده بودیم. جوانکی خودش را اعدام کرده بود. (شهرک صنعتی واقع در روستاییه که باید از کنارش رد شد تا بهش رسید که درختان زیادی در اون مسیر وجود داره)
به معنای واقعی تمام آن روز به یاد اون صحنه که می افتادم تمام بدنم از ترس می لرزید. خب خیلیها این صحنه را دیده بودند و در موردش صحبت می کردند. هر کسی یک داستانی را تعریف می کرد در مورد آن جوان 33 ساله. اما منی که زیاد در مورد این مسایل پیگیر نبودم برایم دانستن دلیل اعدام خیلی مهم بود. خلاصه از آن روز به بعد از هر کس که می شناختم دلیلش را می پرسیدم و هر کس جواب میداد که بخاطر مشکلات مالی این آقا چنین کاری را انجام داده.